-Երեւի Աստված տեսավ, որ առանց իրար չեն կարողանում․․․ Մտածում ենք, ասում ենք՝ գոնե մեկը մնար, հետո ոնց մտածում ենք, ասում ենք՝ էնքան կապված էին, չէր մնա, չէր դիմանա ցավին,- ասում է մայրը։
2020թ-ի հոկտեմբերի 27-ի ուշ երեկոյան Մարտունու շրջանի Շեխեր գյուղից հրետանու աջակցությամբ դուրս եկան գյուղում մնացած վերջին մարդիկ։ Այդ օրը վեցօրյա մարտերից հետո Շեխերն ամբողջությամբ անցավ ադրբեջանական վերահսկողության տակ։
«Ես մինչեւ հիմա նեղացած եմ իմ էրեխուց, որ հայրենիքը կարար գերադասեր, քան մեզ, իր կյանքը»,- ավելացնում է նա։
2020 թ. սեպտեմբերի 30-ին Սառայի ծննդյան օրն էր։ Բժիշկ Հարություն Չոբանյանը սովորականից լուռ էր, անհանգիստ ու նյարդային։ Այդ օրը նա լսել էր ընկերոջ՝ Արցախի հերոս Դավիթ Ղազարյանի զոհվելու բոթը։
Ռաֆիկ Սիմոնյանը 25 տարեկան էր, ապրում էր Արարատի մարզի Մասիս քաղաքում։ Նրա ընտանիքը Սյունիքի մարզի Սպանդարյան գյուղից Մասիս էր տեղափոխվել 2000 թվականին։
Արամ Ստեփանյանին հուղարկավորվել են Եռաբլուր զինվորական պանթեոնում․ «Միասին կռվել են, միասին էլ թող ննջեն»,- զրույցն ավարտում է բժիշկ Արամի հորեղբայրը։
Երեկոյան «Մետրո» թատրոնի նախասրահում անցուդարձը դադարել էր։ Թույլ լուսավորված դահլիճում ազատ աթոռ արդեն չկար։
Գեղամ Ղազարյանը ձեռքը դնում է հայրական տան բակի բարդուն, ապա նայում հեռուներ։ Կրտսեր որդու՝ Նարեկի բարդին է, դրա կողքին՝ բակային տաղավարը։
Արամայիսը ընտանիքի անդամներին խոստացել էր՝ մի քանի օրից վերադառնալու է, և կիսատ մնացած խնջույքը շարունակելու են պատերազմից հետո։ «Ասում էր մամ, ես իմ գործն եմ անելու, ասելու եմ ՝ էս զինվորին էստեղ տարեք, նրան բերեք։